Solomio ziekenhuis Noordwijk

In 1990 - 1991 lag ik in het Solomio ziekenhuis te Noordwijk. Ik ben daar naar toe gegaan omdat ik door spanningen niet zo goed kon lopen. Dit was nog in de periode dat ik onevenwichtig liep en eetproblemen had. Pas later ben ik aan mijn nek geopereerd.
Dit ziekenhuis was er speciaal voor mensen met reuma. Ik was daar voor de rust en om op te knappen. De weekenden ging ik naar huis en op zondag moest ik weer terug zijn. 
Ik werd in dit ziekenhuis behandeld door een professor en een fysiotherapeut. Er was een activiteiten ruimte waar je leuke dingen kon maken zoals een poes van stof. Het ziekenhuis stond bij het strand en ik had mooi uitzicht op zee. Soms ging ik met mijn moeder naar het strand of we winkelden in de buurt. Vanuit dit ziekenhuis werden uitstapjes geregeld met de Zonnebloem zoals bijvoorbeeld een dagje uit naar de Keukenhof in Lisse. 
Als ik veel pijn had dan deed ik leuke dingen in dit ziekenhuis of ik ging uitrusten. Soms werd er dan ook gekeken of de medicijnen bijgesteld moesten worden.

Ervaringen met het ziekenhuis

In de periode dat ik voor behandeling in het ziekenhuis in Doetinchem kwam kreeg ik meer last van pijn. Ik kreeg ook last van bibberen en moest me daardoor ergens aan vast houden tijdens het lopen. Met het kopen van kleding moest ik me bijvoorbeeld vasthouden aan een kledingrek. Ik zakte al gauw door mijn knie heen dat gepaard ging met behoorlijk wat pijn.
Sommige dingen zoals koud en warm water uit de kraan, wat je normaal gesproken voelt, voelde ik niet meer. Ook het afdrogen na het douchen voelde ik niet meer.
Als er iets op mijn voet viel dan merkte ik dat niet. Pas later ontdekte ik dat mijn voet dik of blauw was. Hiermee wil ik zeggen dat ik op die momenten geen pijn ervoer.

Tijdens een gesprek met de behandelend arts noemde men dat een operatie mogelijk was, maar voor mij niet zinvol omdat mijn klachten niet ernstig genoeg waren. Daarom vond er een geleidingsonderzoek plaats waarover ik hieronder meer vertel.

Geleidingsonderzoek

Mijn handen en voeten zijn onderzocht door middel van een geleidingsonderzoek. Dat onderzoek vond plaats in het Radboud ziekenhuis te Nijmegen. Er werden snoertjes met klemmen bij de zenuwen van de polsen bevestigd met een soort gel en aan mijn tenen werd hetzelfde gedaan.
Dit onderzoek moest duidelijk maken hoe de prikkels vanuit mijn hersenen naar de zenuwen van mijn handen en voeten werken.

Bibberen en slecht lopen

In een regionaal ziekenhuis werd ik behandeld door een reumatoloog en een revalidatie arts. Een neuroloog onderzocht de klachten van het bibberen.
Ik ging steeds meer bibberen en het lopen werd slechter en strammer. Ik liep als een robot en moest me overal aan vast houden om niet te vallen. In die periode had ik het gevoel dat de artsen niet goed naar mijn verhaal luisterden, ze vertelden dat de klachten met Sclerodermie te maken hadden en dat ik tegen de pijn Paracetamol moest slikken.
Ik heb samen met mijn moeder gezegd dat ik het gevoel had dat er niet naar mij geluisterd werd, maar daar werd niet serieus op gereageerd. Uiteindelijk moest ik steeds aan dit gebeuren denken en kon er slecht door slapen, met andere woorden ik raakte er steeds door geëmotioneerd.
Mijn moeder vond het ook moeilijk dat ik steeds pijn had en slechter ging lopen.

Wij maakten ons allebei zorgen en mijn moeder zocht verder naar wat deze klachten konden betekenen en wat er aan de hand kon zijn.
Een goede vriend van mijn ouders die neuroloog was geweest, heeft mij gezien. Samen met een andere arts heeft hij mij onderzocht in een ziekenhuis te Leiderdorp. Ze hebben allerlei onderzoeken gedaan en konden uiteindelijk niet zeggen of er nog wat anders aan de hand was. Ik werd doorverwezen naar een arts in Nijmegen en zij maakten daarvoor een afspraak. In Nijmegen vond onder andere het geleidingsonderzoek plaats zoals hierboven beschreven.

© Webmaster J. Talsma